روایت اول: شب‌های بارانیِ شهر و چراغ‌عقبِ قرمز

باران از ظهر شروع شده بود و شهر، مه‌آلود و کم‌حرف. «سامان» از آن موتورسوارهایی است که به‌جای ناراحتی از
باران، ویزور شفاف می‌زند و راه می‌افتد. می‌گفت: «باران، شهر را واقعی‌تر می‌کند؛ نورها کش می‌آیند، خیابان‌ها
نفس می‌کشند و آدم‌ها مهربان‌تر می‌شوند.» آن شب هم مثل همیشه قبل از حرکت، دستش را روی باک گذاشت—یک عادت
کوچک برای تشکر از موتورش که هیچ‌وقت صبح‌ها بدقولی نمی‌کند.

سامان مسیر همیشگی را انتخاب نکرد. کوچه‌های باریک‌تر را دوست داشت—جاهایی که با ماشین سخت می‌شود عبور کرد
اما با موتور، مثل رد شدن از لابه‌لای خاطرات قدیمی است. بوی نان تازه، بخار چایِ کافهٔ سرکوچه، صدای دور
اذان و چراغ‌عقب‌های قرمز که مثل قلبی تندتند می‌زدند. می‌گفت: «من از پشت شیشهٔ ماشین، این شهر را این‌طوری
نمی‌بینم. موتور، پرده‌ها را کنار می‌زند.»

نیمه‌شب که به خانه رسید، باران سبک شد. پارک موتورش کنار دیوار مثل گذاشتن کتابی بود که داستانش را تمام
کرده‌ای اما نمی‌خواهی از روی میز برداری. دستکش‌ها را روی اگزوز نیمه‌گرم گذاشت تا فردا خشک شده باشند.
آن لحظه، عشقش به موتور، شبیه عشق به ساده‌گی‌های قابل‌اعتماد بود: استارتی که می‌زند، نوری که
راه را پیدا می‌کند و صدایی که می‌گوید «من همراه تو هستم».

روایت دوم: قرار عاشقانه‌ای که با بکس بکس باز شد

«پریسا» همیشه می‌گفت عشق واقعی وقتی شروع شد که یک‌بار وسط راه، زنجیر موتور شل شد. قرار مهمی داشت و خیابان
شلوغ بود. به‌جای استرس، موتورش را کنار کشید، بکس بکس را از کیف ابزار درآورد، موتورش را روی جاپایی بالا برد
و مشغول شد. می‌گفت: «آن لحظه فهمیدم رابطه‌مان یک‌طرفه نیست. من مراقبشم، او هم مراقب من است. عشق یعنی کار
تیمی.»

بعد از سفت کردن زنجیر و یک تست کوتاه، کمی دیرتر به قرار رسید اما با لبخندی بزرگ‌تر. طرف مقابل وقتی شنید
چرا دیر آمده، گفت: «کمکی لازم داری؟» و برای اولین‌بار، دو نفری به سرویس دوره‌ای فکر کردند—یعنی تقویمی که
هر دو به آن پایبند باشند. آن شب برای پریسا، تقویم سرویس تبدیل شد به چیزی شبیه سالگردها؛
تاریخ‌هایی که باید جشن گرفت، تاریخ‌هایی که رابطه را تازه نگه می‌دارند.

سرویس‌های به‌موقع، کم‌هزینه‌ترند و رابطهٔ شما با موتور را از «مصرف‌کننده–محصول» به «همکار–همکار» تبدیل
می‌کنند. اگر بودجهٔ نقدی‌تان محدود است اما می‌خواهید سرویس را عقب نیندازید، نگاهی به گزینه‌های
موتور سیکلت اقساطی،
موتور اقساطی و
از دم قسط بیندازید
تا هزینهٔ نگهداری و ارتقا، منطقی‌تر مدیریت شود.

روایت سوم: حلقه‌ای که دور نمایشگاه زده شد

«بردیا» سال‌ها یک موتور قدیمی داشت. شب‌ها قبل از خواب با گوشی‌اش vitrine نمایشگاه‌ها را بالا و پایین
می‌کرد و صبح‌ها می‌گفت: «هنوز وقتش نرسیده.» تا اینکه یک روز جمعه، با دوستی به نمایشگاه رفت. گفت: «دور
موتور که زدم، حس کردم دارد نگاهم می‌کند.» البته بردیا اهل تصمیم‌های احساسی نبود. نشست، جدول هزینه‌ها را
نوشت: بیمه، سرویس، لاستیک، لوازم ایمنی. بعد گزینه‌های مالی را بررسی کرد و در نهایت، با طرح
خرید موتور اقساطی
توانست حلقهٔ این رابطه را واقعی کند.

بردیا می‌گفت: «عشق اگر با برنامه جلو نرود، زود فرسوده می‌شود.» پشت‌فرمان که نشست، فرمان را کمی پایین
آورد، آینه‌ها را تنظیم کرد، کلاچ را سبک‌تر کرد و اولین دور شهر را زد. عشق، همان چیزی بود که وقتی به خیابان
خلوت رسید، خودش را نشان داد؛ موتور به بدنش کوک شده بود، انگار سال‌هاست همدیگر را می‌شناسند.

روایت چهارم: سفرهای دو نفره و بادی که قول می‌دهد

«نوا و کیان» اول بار در یک کافهٔ موتورسوارها هم‌صحبت شدند. نوا از سفر سبک حرف زد: «دو کولهٔ کوچک، چادرِ
نیم‌فصل، نقشهٔ کاغذی و یک موتور کم‌مصرف.» کیان گفت: «من عاشق جاده‌های فرعی‌ام؛ جاهایی که کنارشان هنوز
دکهٔ چای آتیشی پیدا می‌شود.» اولین سفرشان کوتاه بود اما یادشان ماندنی: باران گرفت، بادگیرها را پوشیدند،
و وقتی در پیچ به دره برخوردند، باد به‌نرمی روی شانه‌شان زد—مثل قولی که می‌گوید «آرام‌تر، اما ادامه بده».

شام را در اقامتگاه کوچکی خوردند که صاحبش خودش موتورسوار بود. پشت میز، داستان‌ها ردوبدل شد: از
اولین زمین‌خوردن‌های بی‌خطر تا اولین نگاهِ عاشقانه به موتوری که بعدها «همراهِ همیشگی» شد. نوا گفت:
«عشق ما سه نفره است: من، کیان و موتور.» خندیدند، اما واقعیت همین بود. آن‌ها یاد گرفتند به‌جای رقابت
بر سر مقصد، با مسیر آشتی کنند: توقف‌های کوتاه، عکس‌های بی‌ادعا، و یادداشت‌هایی که بعداً
تبدیل شد به خاطراتی که هر بار، رابطه‌شان را محکم‌تر می‌کند.

برای الهام گرفتن از کلاس‌ها و مدل‌هایی که با سفر سبک سازگارند، صفحهٔ
انواع موتورسیکلت
و برای برنامه‌ریزی خرید، مسیر
خرید موتور پیشنهاد می‌شود.